Το χρώμα της φωτιάς

Η σκοτεινή πλευρά των εικόνων
είναι οι ήχοι που βγάζουν
οι μωρομάνες σαν υπηρετούν τα βρώμικα σιφώνια των φυλακών
μικρές εκπνοές
κομμένες άδειες
κατεβασμένες τραγιάσκες
οι οροθετικοί που κάνουν μεροκάματα μέχρι να λιώσουν
μέσα στον κουβά της σφουγγαρίστρας
στάλα στάλα
τα στίγματα των κτιρίων
στα μάτια των ανθρώπων
σπαράγματα σιωπηλά
κάπως μακριά
σε άδεια λιμνοθάλασσα
σπαρμένη με νύχια κιτρινισμένα και δόντια σαπισμένα
κι όλα πίσω από πρόσχαρες λαδομπογιές
εικόνες φωτεινές
από το υπόλευκο της υποκρισίας
ίδιο με το γκρίζο
των φθινοπωρινών σύννεφων
προσάναμμα σε λίγο από το χρώμα της φωτιάς

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

4 νότες αντίστασης στο τέλος του χρόνου

          Εάν ακολουθήσουμε την συλλογιστική του Badiou[1] το συμβάν είναι το σημείο όπου το οντολογικό πεδίο απο-υλοποιείται ή παραμένει σε αδιέξοδο. Χωρίς να υπεισέλθω στο ζήτημα της ετερογένειας -όπου και προκρίνω τον Deleuze- θα σταθώ σε εκείνο που συνιστά το συμβάν: σημείο ρήξης με την υφιστάμενη δομή, με το είναι, με τον νόμο, με το θεμέλιο και ταυτόχρονα υφαίρεση (και όχι αφαίρεση) αποκρυσταλλωμένων σχηματισμών. Η ρωγμή που θα προκύψει δεν είναι τίποτε άλλο από την αποτύπωση μιας συγκαλυμμένης και ενοχλητικής αλήθειας, την επιβολή μιας ετερογενούς πολλαπλότητας. 4 τέτοιες ρωγμές-νότες θα συνοψίσω παρακάτω, ενάντια στην παραφωνία της επίπλαστης κοινωνικής ειρήνης. 
          Η έκρηξη στο διοικητικό πρωτοδικείο Αθηνών στους Αμπελόκηπους, η εκκένωση της κατάληψης του Μαραγκοπουλείου και η ακόλουθη ανακατάληψη στην Πάτρα, η ρατσιστική συμπεριφορά στον Παναγιώτη Γωργιάδη και η έντονη παρουσία συντρόφων έξω από τα κύρια σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας είναι ίσως τα πιο σημαντικά συμβάντα που σημάδεψαν την αλλαγή του νέου χρόνου.
           Το πρώτο, χωρίς θύματα και χωρίς ανάληψη ευθύνης από κάποια οργάνωση τραντάζει την πολιτική και δικαστική εξουσία υπενθυμίζοντας ίσως ότι υπάρχουν ακόμα ενεργοί πυρήνες αντίστασης σε μια χώρα όπου η κοινωνική συνοχή είναι ζήτημα λίγων μηνών να διαλυθεί κάτω από την πίεση των αποφάσεων μιας διευρυμένης ελίτ και μιας διάχυτης ανισότητας. Το δεύτερο, σαφώς μικρότερης εμβέλειας είναι εξίσου ηχηρό.

http://www.findgr.netp=2342/

        Η αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης του δημόσιου κτιρίου στην Πάτρα με την σύλληψη 9 νεαρών της αντιεξουσιαστικής ομάδας "Πέρασμα" ακυρώνεται 2 μέρες μετά με μια εξίσου αιφνιδιαστική ανακατάληψη που έρχεται να διαψεύσει μια συντηρητική και βολεμένη μειοψηφία η οποία εξουσιάζει(ή που έτσι νομίζει) με υποκρισία και καμορισμό[2] μια σιωπηλή πλειοψηφία που έχει μάθει μονάχα να κάνει υπομονή.


La Resistencia. Marcello Ferrada-Noli

          Το τρίτο είναι ένα επαναλαμβανόμενο γεγονός που έχει γίνει περιστατικό. Ο Π.Γ. έχοντας εκτίσει τον χρόνο που του αναλογούσε στις φυλακές προσπαθεί εδώ και μήνες να ενταχθεί εργασιακά κάνοντας έναρξη στο εμπορικό επιμελητήριο και συνεχίζοντας την πρώην δουλειά του. Φυσικά ο γραφειοκρατικός μηχανισμός, δεκανίκι της εξουσίας δεν τον αφήνει. Δεν τον αφήνει να χρησιμοποιήσει τα νόμιμα μέσα που αυτή η ίδια έχει θεσμοθετήσει, κωλυσιεργώντας, αναβάλλοντας
και ταλαιπωρώντας τον με στόχο να τον εκμηδενίσει. Ίσως και να τον εκδικείται για την συμμετοχή του στην "Πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των Κρατουμένων". Η ιώβεια υπομονή του Π.Γ. συντάσσεται κι αυτή στις πράξεις αντίστασης που ολοένα και διαχέονται και ταράζουν.

http://www.indymedia.com/

Το τέταρτο είναι και αυτό επαναλαμβανόμενο: παραμονή χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς σε Αθήνα, Γρεβενά, Ηράκλειο, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, συγκεντρώθηκαν δεκάδες εξεγερμένοι [το αποκορύφωμα στην Αθήνα με 400 περίπου αλληλέγγυους] συμπαραστεκόμενοι στους φυλακισμένους δηλώνοντας την αντίθεσή τους στο πιο απεχθές βασανιστήριο της αστικής δημοκρατίας: τον εγκλεισμό.
Και τα τέσσερα προαναφερθέντα γεγονότα έρχονται να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο πολυμορφικών δράσεων που διάχυτα συμβαίνουν στον δημόσιο χώρο και υλοποιούνται πάντα από θαρραλέες μειοψηφίες που αποφάσισαν να αντισταθούν στην εξουσιαστική βία και στον διαμορφωμένο χώρο που η τελευταία καθορίζει, τεμαχίζει, περιορίζει, εμπορεύεται μοιράζει και εγκαταλείπει κατα το δοκούν. 
Συλλογιζόμενος τα παραπάνω εύχομαι τη νέα χρονιά οι γερμένοι (και όχι μόνο) να διαβούν το σκαλοπάτι που τους χωρίζει απ' την εξώπορτα και να βγουν στον δρόμο

Υποσημιώσεις[1] A.Badiou, (2009), Από το είναι στο συμβάν, Πατάκης, σ.29
[2] Αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω αυτόν τον νεολογισμό που προέρχεται από την ιταλική μαφιόζικη οργάνωση καμόρρα γιατί πιστεύω ότι η
διαπλοκή στην Ελλάδα εμφανίζει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά
     

Δεν υπάρχουν σχόλια: