Πέρασε και η 6η του Δεκέμβρη. Σχεδόν όπως και η επέτειος, τρεις μέρες πριν, μιας άλλης εξίσου επαίσχυντης και θρασύδειλης μαζικής δολοφονίας 66 χρόνια πρωτύτερα. Χλιαρά, αλλά μαζικά, με παρόντες μονάχα το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα (και αυτό όχι όλο) και μερίδα της αριστεράς και της μαθητικής νεολαίας. Καμία σχέση βέβαια με πέρυσι όπου το παρόν έδωσε ένα σαφώς μεγαλύτερο πλήθος. Και καμία απορία όμως. Οι αριθμοί αυτοί είναι, δεν μπορείς να τους μεγαλώσεις με το έτσι θέλω, ενώ τα πρωτοφανή αποτρεπτικά μέσα της κυβέρνησης μάλλον έκαναν την δουλειά τους. Οι παρακρατικοί έδρασαν για τα καλά με ξυλοδαρμούς και προληπτικές προσαγωγές σε κάθε πορεία.Το ΕΑΜ 66 χρόνια πριν έγραφε στο πανό του: Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Ο λαός επέλεξε τότε.
Σήμερα, η διαλεκτική του φόβου (εκείνου που αισθάνονται και προξενούν) των μαζών γέρνει μονόπαντα. Οι μάζες σήμερα είναι μονάχα φοβισμένες και άρα καθόλου επίφοβες. Ο αμοιβαίος φόβος λοιπόν, σύμφωνα με τον Σπινόζα, εκείνος που συγκρατεί την κυβέρνηση μακριά από τυραννικές επιλογές δεν υπάρχει πια. Η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, τον αυτιστικό ατομισμό και την επιρροή των ΜΜΕ, εξουδετερώνει την προσπάθεια για δράση (καλή και κακή) και παρότι η τελευταία ενέχεται στην σκέψη, δυστυχώς μετατοπίζεται σε συνθήκη αδράνειας.
Η λανθάνουσα αυτή κατάσταση μπορεί να αλλάξει μονάχα εάν οι μάζες κατανοήσουν την δύναμη της θέλησής (και άρα της δράσης τους) και φυσικά εάν προτάξουν το συλλογικό, όχι απαραίτητα ως κοινό όραμα αλλά ως υπέρβαση του Εγώ και της στιγμής. Και για μην έχουμε ψευδαισθήσεις, αυτό μπορεί να γίνει μονάχα στο δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου